Voyeurisme

Paris, France 1998.

Brussel-Oostende, Belgium 2007.

Voyeurisme. Voor velen minstens een licht beladen begrip en je zal er maar iets van hebben en -vooràl- voor uitkomen. Ik kom er voor uit dat ik er last van heb. Last heb ik er niet écht van, want kijken naar mensen vind ik een aangename bezigheid. Ten bewijze de foto 's die ik maakte en bij deze toon. Ik denk dat ik niet alleen ben. Is er sprake van voyeur-isme wanneer ik een koppel in zijn intimiteit gadesla? Hangt er vanaf hoé intiem ze zijn en of zij weten dat ze bekeken worden. Hangt ook af van hun identiteit en van bvb hun fysieke kenmerken of sociale status - als ik een blind of minder-valied koppel zou beloeren of twee mensen zonder huis. In het geval van de getoonde beelden, zien weinigen er wellicht graten in. Toch ? Hangt ook af van de plaats en de omstandigheden natuurlijk. Stel dat ik twee mensen langdurig zou observeren terwijl zij zich in de Garre van Corné 'tussen donkeren en klaren' en zich van geen kwaad - noch voyeur - bewust onder een typisch Brugse lantaarn tegen elkaar staan aan te schurken - als ik daar al een foto van zou nemen, wat ik uitsluit -. De vraag was of er sprake is van voyeurisme wanneer ik een koppel in zijn intimiteit gadesla. En is er sprake van voyeurisme als ik het koppel gadesla en vervolgens fotografeer? Is er maw een verschil tussen voyeurisme in de fotografie en voyeurisme tout court. Onder public life-fotografen bestaat daar een heuse controverse over. Aan de ene kant staan degenen die vinden dat je eerlijk moet zijn met je object en er is bvb ook zoiets als een ethische code onder straatfotografen dat je beter geen mensen 'vanachteren neemt' en bovendien niet mag binnendringen in hun privéleven, daar tegenover zij die vinden dat alles kan, tenzij het object daar voor of na de fatale klik zijn bezwaar tegen uit. En er is ook een zeer brede grijze zone. In deze zone -waar ook ik mij bevind-bevinden zich ook fotografen die deze kwestie met zorg benaderen. Het weze duidelijk : tegen deze zachte vorm van voyeurisme heb ik geen bezwaar. Integendeel. Al was het maar omdat het illustraties oplevert van momenten van universele schoonheid en goedheid, van passie en lust. Al was het maar om duidelijk te maken dat we niet mogen vergeten dat het bestaat. Bovendien ! Ze hadden mij kúnnen opmerken. Ik stond bij wijze van spreken onverdekt opgesteld met de camera op ooghoogte. Alleen, ik was alert en schoot bijna zo snel als de schaduw van Lucky Luke - of hoe zeggen ze dat ? -.